No TukTuk Today & Tomorrow!

Na bijna drie weken werd het weer eens tijd voor een nieuw verslag, gezien we ons ook in een ander land bevinden. Om nog even af te maken waar we gebleven waren; nadat we met pijn in ons hart Hoi An vaarwel hebben gezegd gingen we -wederom met de sleeperbus, hoezee hoezee- richting strandstad Nha Trang. Eenmaal daar aangekomen voelde het net alsof we weer in Surfers Paradise/Oh Oh Cherso zaten. Hoge gebouwen, heel veel toeristen, heel veel Russen (ja die mogen apart vernoemd worden, mijn hemel) en wederom heel veel verkeer. Omdat Nha Trang erg geliefd is door backpackers, was het helaas niet zo gemakkelijk om een hotel te vinden, dus sliepen we weer eens oldschool in een hostel. Omdat we om 6 uur 's morgens al aankwamen, gingen we gelijk lekker naar het strand om daar onze verloren uurtjes slaap in te halen en bij te bruinen. We sleten onze dagen met een bezoek aan het water- en pretpark Vinpearlland, waar we ons af en toe een attractie op zich voelden. Ook hebben we ons meerdere malen afgevraagd waarom Asians in hemelsnaam naar een pretpark gaan, omdat ze na elke achtbaanrit beginnen te huilen of met kotszakjes staan, wat ons overigens wel meerdere lachstuipen heeft bezorgd. Vooral ons ritje in het schommelschip is hierdoor een traumatische ervaring geworden. Om hiervan bij te komen zijn we de volgende dag heerlijk naar het Tap Ba Hot Spring Centre gegaan, waar je de hele dag in modder en mineraalwater kon baden en vervolgens heel zen een pizza kon eten, vet toeristisch maar wel lekker. Na Nha Trang was het tijd voor onze laatste stop in Vietnam, namelijk Ho Chi Minh City also known as Saigon, zoals de meeste Vietnamezen het nog gewoon noemen. Het eerste wat ons opviel aan Saigon, is dat het hier duur was (nu praten we over enkele euro's meer voor een pizza, maar van 3 dollar voor een heerlijke hawaii, naar 6 dollar is toch een aardige stijging en we moeten op de kleintjes letten). Onze dagen in Saigon vulden we met een beetje geschiedenis en cultuur en natuurlijk met winkelen, wat ook een hele cultuur opzich is. We begonnen de eerste dag namelijk met een bezoek aan de Ben Tanh Market, een enorm grote markt waar ze allerlei soorten kleren, souvenirs, eten en iphoneriemen verkopen. Je moet absoluut niet versteld staan van het feit dan men je een shawl wil verkopen voor 25 dollar en als je daar niet mee akkoord gaat en wegloopt je hem ineens voor 1 dollar mag meenemen, dus uiteindelijk hadden wij het bargainen tot een heuze sport verheven. Na een verhitte, maar gedisciplineerde discussie vol 'please please sir', 'I give you good price' en ' open your heart open your wallet' uitspraken, wisten we uiteindelijk drie paar allstar-schoenen voor een totaal van 18 euro te scoren. Hiha! Nu zit het afdingen al zodanig in ons systeem dat de eerstvolgende keer boodschappen bij de Albert Heijn doen een ramp wordt, probably. De volgende dag deden we een city trip en bezochten we alle Saigon highlights; The Post Office, Notre Dame Cathedral, Reunification Palace en het War Remnants Museum. Vooral het laatste museum had erg heftige fotoreportages, over de oorlog met Amerika en wat voor invloed napalm nog steeds heeft op de mensen in Vietnam. De dag erna naar de Mekong Delta, om een kijkje te nemen in het dagelijks leven van de mensen die daar wonen, coconut candy te proberen, lokaal fruit te proeven en in een roeibootje de smalle kanalen te trotseren, net Amsterdam. Smal houdt hier overigens in dat de roeibootjes ook wel gebruikt worden als botsautootjes en er dan ook helemaal niemand is die er van schrikt als er weer ergens keihard tegenaan gebeukt wordt. Hilariteit alom. Verder deden we daar nog een kort fietstochtje na de lunch (wat op geen enkele manier kan worden vergeleken met fietsen in Nederland) en gingen we weer richting het hotel, want de volgende dag stonden de Cu Chi Tunnels en de Cao Dai Tempel op het programma. Onder begeleiding van onze fantastische tourguide mister (Ho Chi) Minh, kwamen we allereerst aan bij de tempel van het Caodaïsme. Even een kort geschiedenislesje; dit is een geloof waarbij verschillende religies zijn samengevoegd en men onder andere Victor Hugo en Shakespeare vereert. Na het bijwonen van de middagceremonie en het bewonderen van het prachtige complex, gingen we door naar de tunnels. Het is heel apart om met eigen ogen te zien hoe ontzettend klein en smal de tunnels zijn, waar de Vietcong zich soms maanden schuil hield. Hierna kregen Remy en Jelmar de mogelijkheid om te schieten met AK-47's. Klinkt als een dream come true, boys will be boys. Maar uiteindelijk viel het toch een beetje tegen. Niet alleen klinkt een schot veel harder dan je zou denken, ook vliegen de kogelhulzen je letterlijk om de oren. Nadat we zoveel hadden gehoord over de oorlog, had dit in het algemeen toch een beetje een bittere nasmaak. De volgende activiteit vond vooral onze tourguide heel leuk, we gingen de tunnels in (die overigens "groter" waren gemaakt voor toeristen, zodat je niet moest tijgeren, maar gewoon kon kruipen; veel relaxter) om te kijken wie het de hele 100 meter zou kunnen volhouden; easy peasy japenese, dachten we, maar helaas pindakaas: na 20 meter kwamen we al hyperventilerend en strompelend de tunnel uit. We beloofden elkaar echter plechtig dit nooit toe te geven en keihard te liegen, maar bij deze hebben we toch besloten eerlijk tegen jullie te zijn. Onderweg naar het hotel waren we bezweet, stoffig, heel erg moe, maar ook veel kennis rijker. Onze tourguide vertelde dat hjij vroeger zelf heeft meegevochten in de oorlog en werkte als tolk voor de Amerikanen. Hierdoor had hij een zodanig trauma opgelopen dat hij heeft besloten nooit meer de tunnels in te gaan. Het was heel mooi om te horen dat hij als een van de weinige mensen het geluk na de oorlog heeft gevonden, en zich elke dag gezegend voelt dat het leven hem nog steeds is gegund. Na de wijze levenslessen die hij ons meegaf was het alweer tijd om afscheid te nemen, niet alleen van hem, maar ook van Saigon; op naar Phnom Penh! De busrit was wederom lachen, gieren, brullen maar de inside jokes besparen we jullie. Cambodja heeft in tegenstelling tot Vietnam en Bali niet echt taxi's; ze hebben tuktuk's (lees: een karretje waar een scooter aan is gebonden). Niet wetende waar in Cambodja we eigenlijk uitstapten, gezien niemand de moeite nam even keihard: PHNOM PENH te brullen, propten we onze complete bepakking dus maar in de eerste de beste tuktuk om onszelf er vervolgens tussen te wringen. De onverwachts zeer goed engels sprekende tuktuk-driver, maakte daardoor ook direct misbruik van ons: '4 dollar?! Yeah, what the hell.' In Vietnam keek men je af en toe al aan alsof je groen was en er een staart uit je kont groeit, maar hier zijn ze alle grenzen van schaamte voorbij. Men rent achter je aan, voert random gesprekken met je op straat en zit af en toe gewoon lekker even aan je; omdat het kan. In Phnom Penh bezochten we wederom verschillende markets en gingen we naar de Tuol Sleng Prison en the Killing Fields. De twee laatste bezoeken waren erg indrukwekkend en we waren dan ook onwijs blij, dat we dit aan onze reis konden toevoegen. Er zijn hier vreselijke dingen gebeurd ten tijde van de Rode Khmer, die Cambodja hebben gemaakt tot wat het nu is; een land met enorme contrasten tussen arm en rijk. Dit hadden we vooral die avond door toen we een drankje deden bij de Sky Bar. Nadat wij in de tuktuk van the Killing Fields wegreden, kwam er een bedelend meisje achter ons aan en nog geen twee uur later zit je bovenop een wolkenkrabber met je biertje, bizar. Na de dramatische geschiedenisles van die dag, besloten we het Cambodjaanse nachtleven te ontdekken (het duurde even tot we het vonden, maar oh my buddha, dan heb je ook wat) en gingen we richting een bekende club, waar we onder andere aan de dans raakte met een stinkend rijke Cambodjaanse meneer die meer interesse in de jongens dan Barbara had. Dit maakte echter niet uit, want zijn hele harem van vrouwen zat juist meer achter Barbara aan. Na deze fantatische dagen in Phnom Penh, gingen we door naar onze huidige bestemming; Siem Reap. Siem Reap was all about Angkor Wat! Het grootste religieuze complex op aarde, was inderdaad erg groot. Het was prachtig om alle tempels te zien; Angkor Wat, Angkor Thom en de Lara Croft-temple; Ta Prohm. We sleten hier twee (warme) dagen met een bezoek aan uiteindelijk 15 verschillende tempels. De eerste dag sloten we af met een elephant trek naar Phnom Bakheng om daar de zonsondergang te zien. De tweede dag stonden we om 4 uur 's morgens op om de fantastische zonsopgang te zien, die niet superfantastisch was, maar wel lekker koel. Al met al, twee geslaagde dagen bij Angkor Wat. Morgenochtend staat onze tocht richting Thailand op het programma, maar dit gaat natuurlijk niet gebeuren, zonder dat we ons hebben volgepropt met de lokale delicatesse; KREKELTIME!