Apa kabar? Baik baik!

Daar zijn we dan, in zonovergoten Bali, en in de iets meer dan twee weken dat we hier zijn hebben we aan twee belangrijke dingen al voldaan; relaxen en zonnen. Na de lange reis vanaf Australia en de cultuurshock die we op het vliegveld direct al ondervonden zijn we nu een beetje zen geworden. Want ook al is Bali een lekker toeristisch, maar paradijselijk oord, een cultuurshock was het zeker. Toen we geland waren en onze tassen wilden ophalen -nadat we er ongeveer drie uur over deden om ons visa te krijgen, want alledrie onze creditcards zeiden: ja doei, krijg wat- stond daar een allervriendelijkste balinees al bij onze spullen en vroeg ons of hij ons zou begeleiden naar de "taksi". Overdonderd door deze vriendelijkheid en vermoeid na de lange reis konden we alleen maar knikken en terimah kasi zeggen. Nadat wij de beste man wat fooi gegeven hadden en de taksi in waren gestapt werd ons echter duidelijk dat we flink -excuse our french- genaaid waren. De man hadden wij 100000rp gegeven en de taksi voor een ministukje zo'n 200000rp, toen nog geen idee van de waarde van de rupiah, dachten we dat we het best goed voor elkaar hadden. Later bleek 1 euro = 12000rp. Het rekenwerk kan je zelf wel doen! Het tweede feitje wat we dagen later te horen kregen, is dat een maandsalaris zo'n 800000rp per maand is, dus de beste man kon lekker een weekje vrij nemen na onze gulle fooi. Verder -ja echt hoor- is het hier geweldig. We verbleven de eerste dagen in Warung Coco Poppies, een schattig hotelletje in het centrum van Kuta, waar het een grote wirwar is van taksi's, scooters (heel erg veel scooters), massagesalons en souvenirwinkeltjes. Dit schijnt de drukste stad van Bali te zijn, dus een beter begin hadden we niet kunnen kiezen! De eerste dagen hebben we hier lekker geslenterd, het Bali Bombings monument aanschouwd, naar een onwijs grote Mall aan het strand geweest en hebben we ons laten verwennen bij een van de tigduizend massagesalons. De dagen daarop zijn we langs Peru Petitengat geweest, een grote tempel aan het strand van Seminyak, een soort stad/wijk vlakbij Kuta, we zijn er nog niet helemaal uit wat het is. 'S Avonds sloten we ons bezoek aan Seminyak af met het bekijkenvan de zonsondergang bij Ku De Ta, een veel te dure loungeclub aan Seminyak Beach met alleen maar chique geklede, rijke vrouwen. Hierna banjerden we over het strand om vervolgens bij een heel goedkoop strandtentje neer te ploffen, met exact dezelfde zonsondergang én dezelfde zitkussens, maar veel lekkerder bier en heerlijke pizza's. De meeste mensen op Bali zijn hindu, dus het eiland heeft op iedere hoek van de straat wel een schattige tot enorme tempel staan. Ook liggen er overal op straat, voor winkels, in taksi's en op scooters kleine "offerbakjes", gevlochten bamboebakjes met bloemetjes en wierook die men op elk mogelijke plek legt om de goden te vereren. De gemiddelde Balinees spendeert het halve maandsalaris aan deze offeringen, dus je begrijpt dat Bali een kleurrijk gebeuren is. Ook waren we er net in de tijd van de Galungan en Kuningan,een feest wat tien dagen duurt, waarbij men elke ochtend vroeg bid en voor dit spektakel een heuze penjor in elkaar knutselt (zie foto), elke Balinees vertelde ons dus ook weer trots bij elk taksiritje dat zijn penjor de mooiste van de straat was, wat als je niet weet wat een penjor is, best vreemd kan overkomen. Nadat we Kuta hadden verkend gingen we een aantal dagen naar ons superdeluxe hotel in Ubud. Doe eens gek en google 'hotel Bhanuswari Ubud Bali' even als je naar een ander uitzicht dan de sneeuwvlakte die buiten te zien is wil staren. Na alle hostels in Australia hadden we zin om de haren los te gooien. En nou dat deden we. Zwembaden, spa's, roomservice en een chauffeur, je kon het zo gek niet verzinnen of het was beschikbaar bij ons prachtige hotel dat midden in de rijstvelden lag. En dat voor een whopping 17 euro per nacht. Jaja, je leest het goed. Nadat we van de schrik bekomen waren en met onze heerlijke welkomstcocktail naar de kamer werden begeleid, kleedden we ons snel om, om vervolgens de hele middag in een van de zwembaden te relaxen. De volgende dag hadden we een tour op het programma staan, de Ubud tour, waar alle hoogtepunten aan bod kwamen. We bezochten een Barong dans, de silver village, lunchten met fantastisch uitzicht bij Mount Batur en hadden een eerste kennismaking met een tropische regenval. Dit was toevaligerwijs bij de Holy Spring Temple, quel coinsidence. We bezochtten een koffieplantage waar we verschillende soorten thee en koffie aangeboden kregen, en dronken er Kopi Luwak. Dit is de duurste en zogezegd lekkerste koffie ter wereld, gemaakt van bonen die door de Chivetkat zijn opgegeten en uitgepoept, een heerlijk smakelijke gedachte, maar het smaakte echt lekker. Daarna bezochten we de Tegalalang rijstvelden en sloten we de dag af met een bezoek aan de Goa Gajah Temple, geheel gekleed in sarong én dit keer met heerlijk weer. Daar liepen we wat rond en hadden we een complete fotoshoot, gemaakt door een vriendelijk mannetje zonder ook maar een tand in zijn mond, die het het voor elkaar kreeg elke foto te verpesten. Alsnog was het een topvent dus na alle foto's gaven we hem een fooi van 5000rp en lachte hij zijn tandvlees bloot. Na de fantastische dagen in Ubud, waar we nog winkelden en langs het Monkey Forest liepen (met de nadruk op erlangs, gezien de apen nogal bijdehand waren en de Raybons en Dolce en Bandana's moeiteloos van je hoofd werden geplukt om daarna nooit meer teruggevonden te worden) was het tijd om richting Sanur te gaan, want daar waren Papa en Mama Barbara! Omdat wij alledrie heel blij waren om ze weer te zien zijn we, na eerst drie kwartier non stop geknuffeld te hebben, met z'n allen in Sanur uit eten geweest en hebben we een bezoekje aan hun absurd luxe hotel gebracht. Toen wij vanuit Ubud namelijk een taksi aanhielden om naar het Sanur Beach Hotel te gaan, vroeg de man ons ongegeneerd of we rijk waren en of het very nice en big hotel ons beviel. De dagen daarop stonden wederom in het teken van relaxen en zen zijn. Na al die rust was het tijd voor onze tweede "Natural Trip" zoals de chauffeur het noemde en gingen we met z'n vijven langs de prachtige watervallen, Bedugul Temple, Hot spring water en (gillende vrouwen en zwiepende creditcards) de Buddha to Buddha fabriek, yes yes triple yes. Fantastisch vonden de dames het, de fabriek was leuk om te zien maar de winkel veel leuker. Totdat moeders ineens haar twijfels uit ging spreken: 'ik weet het niet hoor, dit is volgens mij niet echt.' Stop met praten, dachten we nog. De prijzen waren in vergelijking zo absurd laag dat we het liefst de hele winkel wilden opkopen, maar toch beinvloed door Mama Ingrid, dropen we allevijf af. Nu komt het allerleukste deel van de Buddha to Buddha fabriek. Een dame uit het hotel had namelijk haar hele arm vol met Bali Buddha to Buddha dus het werd tijd om op onderzoek uit te gaan. Met internet kwamen we niet veel verder, dus Ingrid kreeg van betrouwbare bron Annette (namen zijn gefingeerd in verband met bronbescherming) te horen dat de Buddha to Buddha fabriek in Bali op een geheime locatie was en dat deze tot op heden nog niet ontdekt is. Spijtig voor ons, maar nog veel spijtiger voor de vrouw in Hotel Sanur Beach die trots vertelde dat ze de armband 'niet voor 1100 eurootjes, zoals in Holland, maar voor 400 eurootjes' had gekocht. De dagen erna vulden wij wederom met relaxen en we bezochten in onze privéboot Lembongan Island, waar we met zijn vijven konden snorkelen, op een bananenboot, een 'glass bottom' boot, en we genoten van een geweldige lunch aan boord van het schip. Het snorkelen was weer onwijs vet, en we keken onze ogen uit met de prachtige vissen en het koraal. Het enige jammere was dat onze bananenboot 'no flip flip for mama' was, maar toch was het lekker om te stuiteren over het water. We probeerden ook maar niet uit te leggen dat we niet allemaal kinderen waren van Ton en Ingrid, en het kwam ook niet op bij de bemanning dat het wel gek was dat we alledrie twintig zijn. Overal waar we komen worden we aangezien voor broers en zussen, en vooral Remy en Barbara vertonen volgens de locals veel overeenkomsten, wat een beetje apart en soms ook naar is. Misschien bevestigt dit ons vooroordeel dat alle aziaten op elkaar lijken, en zij ons ook zo zien? Na twee ontzettend gezellige en relaxede weken samen met de ouders van Barbara te hebben doorgebracht, hebben we helaas afscheid moeten nemen. Ook hebben wij nog een dag doorgebracht met de vader van Sandy, een vriendin van ons, die een bakkerij genaamd 'Banket Bakery Belanda' heeft, met Illy koffie, stroopwafels, vlaai, en echt vers Nederlands brood. In zijn gezelschap durfde Jelmar het aan om naar de kapper te gaan, want het is wel fijn dat er in zo'n geval iemand bij is die Indonesisch spreekt (de kapper sprak namelijk nul komma nul woorden engels). De knipbeurt inclusief scheren kostte 16000rp, dus ongeveer 1,40 euro, en de man verstond zijn vak goed. Van een airco had hij alleen nog nooit gehoord, dus Jelmar kreeg gelijk ook een zweettreatment onder de plastic kapperscape. Nu hebben wij ons intrek genomen in het huisje van Barbara haar oudtante in Kuta, die zo lief was ons aan te bieden om in haar huisje te verblijven voor de rest van onze tijd in Bali. Het is een prachtige kleine villa, die dan ook heel toepasselijk de naam 'Villa Nauman' draagt. In de buurt zit haar vaste eettentje 'Warung Nikmat', waar de bediening ons inmiddels ook herkent, en wij als gevolg daarvan elke trip die wij naar het strand ondernemen, uitbundig worden toegezwaaid. Dit alles zorgt ervoor dat wij ons na een tijd eindelijk ergens even lekker thuisvoelen, dus mami Nauman, zoals zij hier wordt genoemd, nogmaals ontzettend bedankt voor het verblijven in uw huisje, we zullen er goed op passen! Als jullie ons nu willen excuseren, er staat weer een massagebehandeling in een salon op ons te wachten, en vanmiddag staat er een surfles op Kuta beach op het programma, dus voor nu terimah kasi, sama sama, en tot ziens.