Crikey, what a beautiful creature!

Daar zijn we weer! Dit keer vanuit het schattige Noosa Heads waar we plichtsgetrouw weer even een update zullen leveren. Het is alweer een tijdje geleden dat we onze laatste blog hebben geplaatst, dus we zullen het goedmaken. Na ons eerste verslag zijn we nog enkele dagen in Sydney gebleven waar we de Taronga Zoo, Manly Beach, Watson's Bay en de Sydney Eye Tower hebben bezocht. Na ontzettend te hebben genoten van deze stad was het voor ons hoog tijd om richting het noorden te trekken en onze volgende bestemming, Newcastle, aan te doen. Onze eerste reactie was: 'Waar is iedereen?' Vergeleken met Sydney is alles namelijk nogal stil en we kwamen tot de conclusie dat de Lonely Planet toch gelijk had met Australie haar 20 miljoen inwoners in totaal. In Newcastle hebben we het supererg naar ons zin gehad en ondanks de rust onwijs veel leuke mensen leren kennen. Het prachtige hostel waar we in verbleven was een voormalige gentlemen's club geheel met lederen fauteuils, enorme livingrooms en hoge plafonds. Hier hebben we onze allereerste surfles gehad, die ondanks de portie spierpijn onwijs leuk was en gelukkig bleven we allemaal minstens een keer op het surfboard staan (yes!). Ook hebben we een bezoekje gebracht aan het Blackbutt (hahahaha) reserve waar we emu's (probeerden) te voeren en kangaroo's en koala's hebben geknuffeld en een enorme varaan tegenkwamen op onze weg terug naar huis. Om ons bezoek in Newcastle compleet te maken bezochten we de Hunter Valley, een van de oudste valleien in Australie waar men wijngaarden heeft, en kwamen langs verschillende wijnhuizen. Dit resulteerde erin dat we rond 11 uur 's morgens niet meer recht konden lopen, gezien de temperatuur ook de 30 had bereikt, en op de terugweg in de bus naar huis heel lekker sliepen. Het was een geslaagde dag waarin we meer dan 40(!) wijnen hebben geproefd en nog een Late Harvest Semillon hebben gekocht, om dat poshpackerige in stand te houden. Na Newcastle was het tijd voor Port Macquarie waar we in het allerleukste hostel tot nu zaten: Ozzie Pozzie Hostel! Inclusief huisdieren: Cheeky de parkiet en de nodige kakkerlakken en spinnen. Het zal jullie verbazen hoe erg we daar nu wel aan gewend zijn, na ons Pringles-avontuur in Bondi Beach (lees: hysterische Barbara en Remy op het bed terwijl Jelmar een vliegende kakkerlak probeert te vangen met een Pringlesbus). Hier hebben we een fiets gehuurd en zijn we de omgeving gaan verkennen. We kwamen langs de painted rocks, een weg langs de zee vol met geschilderde stenen en de verschillende stranden van Port die stuk voor stuk even mooi waren. Het was erg warm dus verder dan het derde strand (van de negen) zijn we niet gekomen en zijn we lekker gaan zwemmen. Voordat we weggingen uit Port vertelde onze Rotterdamse kamergenoot dat het 'hartstikke lachuh' was om even langs het national park te lopen waar onwijs veel vleermuizen zaten. Na een half uur te hebben rondgelopen hadden we een hekel aan onze Rotterdamse vriend, gezien we geen enkele vleermuis waren tegengekomen en waren we onderweg terug toen we het ineens aangegeven zagen staan. We namen een kijkje en liepen de trap af en verwelkomden duizenden flying foxes, niet van die schattige vleermuisjes die je in Nederland op de camping ziet, maar vleermuizen waar Batman een puntje aan kan zuigen. Na veel heen en weer gediscussieer of we er wel of niet doorheen zouden lopen, concludeerden we dat de Rotterdammer ook nog leefde en waagden we het erop. Het was een onwijs gaaf gezicht, maar toch ook wel een beetje eng. Na Port was het tijd voor het WWOOFen! Mary en Roger hadden ons uitgenodigd een week op hun prachtige farm in Wingham te komen werken. Toen we daar aankwamen met de trein was het nog ongeveer een uurtje door de bergen heenrijden, op de slechtste wegen van heel Australie, zoals Mary zei. Eenmaal aangekomen was het er echter prachtig. Mary en Roger hebben een farm van 100 acres groot, twee paarden, vee, chooks en heel veel walibi's die ons verwelkomden in de achtertuin van hun huis (die eigenlijk praktisch bestaat uit een bos). Mary bleek de beste kok ter wereld en we aten er zucchini-chocolatecake, zelfgemaakte pasta pesto, maplesyrup-pancakes en heel veel zelfverbouwde groentes; roze tomaatjes, witte komkommers en paarse bonen. In ruil voor al dat lekkers hakten wij bramenstruiken weg en voelden we ons heel erg cool met onze mattocks. Minder cool aan het bramenstruiken hakken waren echter de bloedzuigers. Wederom geen schattig en klein formaat, maar lange kronkelende vieze beesten die hier gewoon tussen de struiken leven. We waren dus menigmaal slachtoffer van deze horrorbeestjes, maar dat maakte de bramenyoghurt die we tijdens de 'morning tea' zelf maakten weer goed. Achterop de 4wd bracht Mary ons elke dag naar ons klusje van de dag en vertelde ons heel veel over de prachtige omgeving. Op de laatste dag mochten we helpen met het vee verplaatsen, nog even een simpel klusje op de laatste dag, zo werd ons verteld. Nou, dat hebben we geweten. Toen we allemaal onze posities hadden ingenomen om de (25) koeien af te schrikken en richting het juiste veld te leiden, bedacht Barbara zich ineens die aan het eind van de weg in haar eentje stond dat er in enkele minuten een horde koeien op haar af zou rennen. Geheel met Nicole Kidman gegil (Na het zien van de film Australia)heeft zij ze toch nog de goede kant op weten te leiden en konden Remy en Jelmar de koeien proberen te scheiden, gezien er tien werden verkocht (om vredig verder te leven bij een oud omaatje op een andere farm, hielden wij onszelf maar voor). Op de laatste dag hadden we een heerlijke afscheidsbarbecue met Robin, Ben, Jules en kleine Jenna, de buren van Mary en Roger. En de volgende dag brachten ze ons naar Wingham trainstation waar we een lange reis richting Byron Bay tegemoet gingen. Eenmaal daar aangekomen waren we helemaal gesloopt van de lange dag, maar door de hartelijke verwelkoming van onze Zweedse kamergenoot wisten wij ons toch om te laten praten en mee te gaan naar nightclub Cheeky Monkey's, de avond was al even hilarisch als de naam zelf dus dit was een geslaagd feestje! De mensen bij het uitgaan zijn hier overigens superaardig, iets waar wij boerenhollanders nog een voorbeeld aan kunnen nemen. Zo had Jelmar bijna ruzie met een local Aussie omdat hij per ongeluk op zijn teen stond en het de man in kwestie echt meer speet dan Jelmar ('I'm sorry man' 'NO, I'm sorry' ' No seriously, sorry man' 'I told you already, I'm sorry!'). Gezien het de volgende dag in Byron alleen maar regende, besloten we een dag lekker te relaxen. De daaropvolgende dagen bezochten we de Lighthouse, het meest oostelijk puntje in heel Australie en boekten we onze Fraser Island en Whitsundays trips! De volgende stop was Surfers Paradise, wat mensen ons hadden afgeraden, maar eigenwijs als we zijn gingen we toch. Het was verschrikkelijk. Surfers Paradise is mini Oh Oh Cherso en onze stapavond daar was te vergelijken met een willekeurige aflevering van Geordie Shore, alleen maar dronken en arrogante Engelsen. Gelukkig was er nog een ladderzatte Sinterklaas op de dansvloer om wie we toch nog een beetje konden lachen. Nadat we hier twee daagjes hebben rondgebanjerd zijn we heel snel doorgegaan naar onze volgende bestemming: Noosa Heads! Alle positieve verwachtingen die we al hadden over Noosa zijn meer dan waargemaakt. Het is wederom een heel klein schattig stadje, met een lange winkelstraat en een prachtig strand. Aan de rand van dit stadje ligt het National Park dat niet alleen van zichzelf heel mooi is, maar ook de coastal walk richting het park zelf heeft veel mooie plaatjes opgeleverd. Helaas zaten we iets langer in Noosa dan gepland, gezien het slechte weer. Nadat alles qua plannen zo goed is gegaan kwam nu onze eerste echte tegenvaller. Door de overstromingen rond Gympie konden we niet naar Hervey Bay en dus zouden we ons Fraser Island trip missen. Na heel veel telefoontjes en mailtjes hebben we uiteindelijk toch de trip kunnen verplaatsen en vandaag kregen we eindelijk bericht dat de bussen weer rijden en we weg kunnen! Hervey Bay en Fraser Island, here we come!